Witam Was, cieszę się że odwiedziliście moją stronę.
Zrobiłem ją na lekcję "Technologii Informacyjnej" ( TI ). Po ocenieniu
jej przez panią, będę ją uaktualniał, i prowadził ;)). Nie Jest
Ona idealna, ponieważ jest to pierwsza strona internetowa w moim życiu.
Mam nadzieję że z czasem uda mi się pisać coraz ciekawsze wiadomości, na
dany temat ;P
Oto Aleksander Del Piero, Jest To Zawodnik Juventusu
Turyn
A To Małe Ciekawostki Na Jago Temat ;))
W wieku 9 lat zaczęła się przygoda Del Piero z klubem w
San Vendemiano. Jego pierwszym trenerem był
Umberto Prestia. Gdy dołączył do drużyny był jej najmniejszym
członkiem. Del Piero grał w San Vendemiano bardzo dobrze, ciągle
podwyższając swój poziom. Podczas jednego z meczów jego drużyna była
obserwowana przez Vittorio Scantaburlo, obserwatora drugoligowej drużyny
AC Padwa i Del Piero został zauważony. I tak po czterech latach
spędzonych w
San Vandemiano Alessandro Del Piero opuścił rodzinę, rodzinne miasto
i przeniósł się do
Padwy. W
tym klubie spędził dwa lata. Przez te dwa sezony rozwijał swe
umiejętności w
Serie B,
gdzie zagrał w 14 meczach strzelając jedną bramkę.
22 listopada
1992 zaczął
grę w podstawowym składzie Padwy w meczu przeciw
Ternanie. Wówczas jego partnerami z drużyny byli tacy piłkarze jak
Angelo Di Livio,
Demetrio Albertini,
Antonio Bennarivo. Po udanych występach w Serie B Del Piero zostaje
zauważony przez działaczy
Juventusu oraz
Milanu. W wieku lat 19 przeniósł się do
Turynu. W
Juventusie zaczynał w zespole juniorów –
Primavierze. Wraz z tą drużyną wygrał turniej w
Viareggio. Pomogło mu to w dostaniu się do pierwszego zespołu.
12 września
1994 nastąpił jego debiut w
Serie A,
w meczu przeciwko
Foggi, zakończony remisem 1:1. W następnym meczu z
Regginą dostał kolejną szansę. W 80 minucie został wprowadzony na
boisko za
Fabrizio Ravanelliego. 10 minut gry wystarczyło, aby zanotował swoją
pierwszą bramkę w Serie A.
Po niedługim czasie zdobywa swojego pierwszego
hat-tricka w zawodowej karierze w meczu z
Parmą.
W decydującym o mistrzostwie meczu, Juventus przegrywał z Fiorentiną
0:2, wówczas dwa trafienia zaliczył
Gianluca Vialli, a zwycięskiego gola zdobył właśnie Del Piero.
Lata 1995-1997
Juventus zdobywa Scudetto, Ligę Mistrzów, Puchar Europy,
Puchar Interkontynentalny i to wszystko za sprawą przepięknych goli
Alessandro Del Piero. Bardzo często jego bramki decydowały o zwycięstwie
Juventusu m.in. zdobywając decydującego gola w Pucharze
Interkontynentalnym z
River Plate dał Juventusowi miano najlepszej drużyny globu.
Rok 1998
Gorsze chwile nadeszły wraz z rokiem
1998.
Podczas
MŚ we Francji grał mało. Włosi, kandydujący do zdobycia mistrzostwa
odpadli w ćwierćfinale. Del Piero był tylko rezerwowym. Po mistrzostwach
szkoleniowiec
Romy
Zdenek Zeman, bezpodstawnie oskarżył Del Piero oraz innych wielkich
graczy Juve o stosowanie niedozwolonych środków dopingujących.
Nie potrafił uwierzyć w zbyt szybki przyrost mięśni u tych graczy, na
które zapracowali sobie tylko i wyłącznie ciężką pracą i poświęceniem.
8
listopada
1998 podczas ligowego meczu z
Udinese Calcio, Del Piero ulega bardzo ciężkiej i skomplikowanej
kontuzji, która wyłącza go z gry na okres 9 miesięcy. Wówczas poddaje
się operacji w
USA i przez kolejne 3/4 roku dochodzi do formy. Pod jego nieobecność
Juve spisywał się bardzo słabo, zajmując dopiero 6 lokatę w Serie
A. Del Piero powraca
4
sierpnia
1999. Po powrocie podpisuje z Juventusem 5-letni kontrakt, który
sprawia, że Del Piero jest w tym czasie najlepiej zarabiającym piłkarzem
na świecie.
Sezon
1999/2000
Sezon
1999/00
jest bardzo ważny dla Del Piero. Po kontuzji stał się już dojrzałym i
doświadczonym piłkarzem. Skończyła się era
Lippiego i nadeszły dwa sezony pracy
Ancelottiego. Del Piero zdobywa z Juve 2 wicemistrzostwa
Włoch i kilka nagród na najlepszego gracza sezonu, w różnych
kategoriach.
12
lutego umiera
Gino Del Piero – ojciec Alessandro. Pogrążony w smutku w następnym
meczu strzela bramkę, dedykując ją ojcu.
Sezon 2001/2002
Sezon
2001/02
to powrót Lippiego. Po kontuzji nie ma śladu, a Del Piero jest jeszcze
lepszym piłkarzem niż przedtem. Przygoda z
Ligą Mistrzów dla Juventusu kończy się w drugiej rundzie grupowej.
Wspaniały atak Del Piero –
Trezeguet prowadził Juventus do 26 mistrzostwa kraju. Przed ostatnią
kolejką Juve był drugi, z jednym punktem straty do
Interu Mediolan. "Bianconeri" musieli pokonać
Udinese i liczyć na potknięcie Interu w meczu z
Lazio. Lazio wygrało 4:2, a Juve po bramkach Del Piero i Trezegueta
wygrywa i zdobywa "scudetto". Alessandro został ponownie wybrany
najlepszym napastnikiem sezonu.
Lata 2003-2005
Sezon
2002/03
był jednym z lepszych w wykonaniu Aleksa. Wraz Trezeguetem i
Nedvedem stworzyli najgroźniejsze trio w
Lidze Mistrzów. Juventus w tym sezonie doszedł do finału Ligi
Mistrzów przegrywając w finale z
Milanem
w rzutach karnych. Na pocieszenie Juventus zdobyło "scudetto".
Sezon 2003/04
to jedno wielkie rozczarowanie. Juventus nie zdobywa żadnego trofeum, a
w dodatku przegrywa w lidze z Romą aż 4:1. Juventus kończy sezon na 3
miejscu. W finale pucharu Włoch przegrywa w dwumeczu z
Lazio Rzym. Sezon
2004/05
to w miarę udany sezon dla Juve. W letnim okienku transferowym do
Juventusu przybywają
Emerson,
Ibrahimović,
Mutu,
Cannavaro i
Zebina. Juventus wygrywa
Serie A
pozostawiając w pobitym polu kolejno
Milan,
Inter Mediolan oraz
Udinese Calcio. W Lidze Mistrzów odpada pechowo w ćwierćfinale z
Liverpoolem, który potem sięga po to trofeum. Del Piero gra cały
czas poniżej oczekiwań i często schodzi z boiska. Ma jednak momenty
przebłysków dawnego geniuszu takich jak np. w decydującym o mistrzostwie
meczu z Milanem, kiedy to w fenomenalny sposób zagrywa piłkę przewrotką
do
Davida Trezegueta, który strzela bramkę na wagę mistrzostwa.
Sezon 2005/2006
Sezon
2005/06
zapowiadał się dla Del Piero bardzo trudno. Trener nie widział go w
pierwszym składzie dając częściej szanse gry o wiele słabiej spisujacemu
się
Ibrahimoviciowi. Del Piero wchodził w końcówkach meczu i strzelał
bramki, często na wagę zwycięstwa, jednak konflikt z trenerem Fabio
Capello trwał nadal. Juventus zdobył 29 mistrzostwo Włoch, jednak
niedosyt pozostał ... Także w tym sezonie Del Piero zdobył swoją 183
bramkę dla Juve, tym samym stał się najlepszym strzelcem w
historii klubu. Alessandro otrzymał także powołanie do kadry Włoch na
Mistrzostwa Świata w Niemczech. Wchodził głownie w koncówkach spotkan,
jednak swe szanse wykorzystywał - Marcello Lippi dajac mu szanse gry w
półfinałowym meczu przeciwko Niemcom miał nosa bowiem Del Piero strzelił
fantastyczną bramkę na 2-0 wbijajac gwóźdź do trumny gospodarzy. W
finale Mistrzostw także wszedł pod koniec spotkania, zdobył bramkę w
serii rzutów karnych (wygranych 5-3) ... Italia Mistrzem Świata!
Sezon 2006/2007
Po zdobyciu przez
reprezentację Włoch Mistrzostwa Świata, we
Włoszech
doszło do roztrzygnięcia tzw.
Afery Calciopoli, w wyniku której Juventus został zdegradowany do
Serie B
oraz zostały mu odebrane dwa mistrzostwa Włoch z poprzednich dwóch
sezonów. Jednak Alessandro Del Piero postanowił pozostać wierny swojemu
klubowi. Nowym trenerem w tym czasie klubu został, przyjaciel Del Piero,
Didier Deschamps. Tymczasem Del Piero w wygranym meczu z Modeną
(4-0) strzela swoją 199 bramke w koszulce Juventusu Turyn. 28
października 2006 roku nadchodzi dla kapitana Juventusu magiczny moment:
w meczu przeciwko Frosinone zdobywa swoją 200 brakmę dla klubu.
W
reprezentacji Włoch zadebiutował
25
marca 1995.
Mimo wysokiej formy podczas
Euro 96’ w Anglii zagrał zaledwie 45 minut. Potem były
Mistrzostwa Świata we Francji w 1998, jednak na nich Del Piero
również był rezerwowym. Włosi odpadli w ćwierćfinale po rzutach karnych
z Francją. Większe zaufanie Alessandro zyskał u
Dino
Zoffa podczas
ME 2000 roku. Co prawda Del Piero nie grał w każdym meczu, ale był
podstawowym graczem, który pomógł reprezentacji zajść aż do finału. W
finale, niestety, Włosi przegrali z Francją 1:2, prowadząc do 90 min.
1:0. Wiele osób po części obwiniało za porażkę Del Piero, który
zmarnował w meczu finałowym dwie wspaniałe okazje. Następne lata w
reprezentacji to czasy "panowania"
Trapattoniego i
MŚ w Japonii i Korei. Po raz kolejny trener nie chciał od początku
postawić na Del Piero. Jednak wystarczyło mu 20 minut meczu z
Meksykiem, aby strzelić gola dającego awans Italii do następnej
rundy. Gdy wydawało się, że po tym wyczynie znalazł miejsce w pierwszym
składzie, Squadra Azzurra pożegnała się z turniejem. W 2004 jako
pewniak Del Piero jedzie na
ME do Portugalii. Nie zdobywa tam jednak bramki i Reprezentacja
Włoch szybko odpada po "Skandynawskim Spisku". Po rocznej
przerwie nowy już trener
Marcello Lippi postanawia postawić na Del Piero i powołuje go na
mecze eliminacji do Mistrzostw Świata w Niemczech. Na
MŚ w Niemczech Del Piero grywał głównie końcówki meczów, spisujac
sie dobrze lecz nie zdobywając żadnej bramki, aż do
4 lipca
2006, kiedy
wszedł na drugą część dogrywki meczu półfinałowego z
Niemcami i strzelił bramkę na 2:0, ostatecznie decydując o wyniku
spotkania. Następnie wywalczył wraz z reprezentacją Mistrzostwo Świata.